Uwagi na temat kaktusów-beczek

Tłumaczenie fragmentu książki Marka Dimmitta

Większość gatunków rodzaju Ferocactus kwitnie latem i jest zapylana przez pszczoły z rodzaju Lithur-ge. Owoce i nasiona są zjadane przez gryzonie, ptaki, „mule deer”, „bighorn sheep”, i „javelina”. Samego kaktusa jedzą kaktusowe chrząszcze (Moneilema gi-gas i inne gatunki), jackrabbits*, packrats** i „javelina”. Powierzchnia zewnętrznej warstwy kaktusów beczko-wych i innych mniej lub bardziej kulistych roślin jest mała w porównaniu z ich objętością, tak więc straty wody poprzez wyparowywanie są małe w porównaniu z dużą ilością zmagazynowanej wody. Zdjęcia tych samych roślin z Baja California, zrobione w 1905 r. i później latach 90-ych wskazują, że długość życia kak-tusa-beczki jest z reguły krótsza niż 100 lat.
Jednną z najbardziej znanych opowiastek jest ta mówiąca o tym, że kaktusy-beczki i inne kaktusy są magazynami wody, które łatwo nakłute mogą dostar-czać wody. To prawda, że miejscowa ludność i kilku innych mieszkańców pustyni wie jak otrzymać wodę z kaktusów kiedy zajdzie taka potrzeba. Ale większość mieszkańców miast, włączając w to najbardziej za-awansowanych „przetrwalników”, gdyby od tego zale-żało ich życie, nie byłaby w stanie otrzymać wody z kaktusa.
Pierwszy problem to dostanie się do miąższu pod bardzo twardą i ociernioną epidermą. Scyzoryk nie wystarczy, jak również narzędzia zwykle wożone w samochodzie, takie jak np. nożyce do opon. Wysiłek przy wcinaniu się „beczkę” podczas gorącego dnia, prawdopodobnie spowoduje utratę wody w trakcie pocenia się (i być może krwawienia) większą niż moż-na by było uzyskać z kaktusa.
Po drugie, woda w miąższu kaktusa jest ściśle uwiązana w kleju roślinnym. Przez większość roku miąższ jest raczej jak wilgotna gąbka, a nie melon – nie można wycisnąć z niego dużo wody. Poza tym miąższ wielu kaktusów nie może być spożywany – niektóre kaktusy mają kwas szczawiowy w ilości tok-sycznej (opuncje), gorzkie i czasem trujące alkaloidy (senita*** i wiele innych kaktusów), lub inne substan-cje, które powodują biegunkę (niektóre „beczki”) lub wymioty. Najlepszy kaktus do otrzymania wody w na-głej potrzebie to Ferocactus wislizeni. Jeśli chcecie przeczytać historyczną relację o pozyskiwaniu wody z tego beczkowego kaktusa (w czasie chłodnej pogody i kiedy to było legalne), przeczytajcie „Camp-Fires on Desert and Lava” - William T. Hornaday, strony: 216-219.
Woda może być otrzymana z kaktusa za pomocą maczety i „słonecznej” aparatury destylacyjnej. Ale każdy, kto jest na tyle przewidujący, aby te rzeczy ze sobą zabrać, byłby na tyle sprytny, aby wziąść również ze sobą duży zapas wody oraz poinformować przyjaciół o swojej marszrucie i spodziewanej dacie powrotu.
Uwaga: Większość kaktusów jest chroniona przez prawa stanowe. Ich niszczenie jest nielegalne. Poza tym większość „beczek” się nie rozgałęzia, a więć ucięcie ich części szczytowej jest dla nich śmiertelne.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez admin dnia Pon 15:31, 19 Wrz 2011, w całości zmieniany 1 raz